31 jul En dan valt het kwartje
Met regelmaat verschijnen oplossingen tijdens het hardlopen voor overpeinzingen waar je al een tijdje op loopt te kauwen. Vanuit het niets ploppen ze op. Eigenlijk zou je de politici die zich over de huidige formatie buigen een looprondje gunnen. Wellicht levert het een verrassende inval op. Broeden op een probleem of oplossing lijkt verloren tijd wanneer je ontdekt hoe eenvoudig een idee opdoemt tijdens je looprondje. De omstandigheden moeten goed zijn. Dat wil in mijn geval zeggen, dat er niet andere lopers al kletsend meelopen. Nee, een solo run in een mooi maar rustig tempo over een langere afstand. Gedachteloos de blik op oneindig. Genieten van de omgeving, wat in mijn geval op het Groninger platteland geen enkel probleem is.
Het recept is dan ook afleiding. Afleiding van de gedachten van de dagelijkse zaken. Want juist de overflow van dagelijkse keuzes en de constante stroom van berichten, mails en nieuwsberichten trekken de aandacht. Maar het loopmoment geeft focus. “Het hoofd leeg” zeggen veel lopers. Maar is dat wel zo? Of is het meer dat het hoofd dan pas juist de ruimte krijgt die het nodig heeft om dat te doen waar het voor bedoeld is? Afsluiten voor de (onnodige) informatiestroom van social media en de ‘leuke” grapjes van de mensen in jouw diverse appgroepen. Er is op zo’n moment geen ruimte voor onzin en dan ineens komt dat zinnige idee, vanuit het niets in je hoofd. Het lag er al maar door de ruimte kom je erbij. Het was al bedacht door je, maar door de niet aflatende input lag het onderaan de stapel.
Hardlopen, de langere afstand, geeft de tijd om los te komen en zet allerlei hersenprocessen in gang die helpend zijn voor een opgeruimd leven. Voor wie daar meer van wil weten kan ik verwijzen naar de bekende Erik Scherder die het begrijpelijk uiteenzet op tal van YouTube filmpjes en boeken etc. Waar ik het in dit verband over wil hebben is het belang van de juiste focus, een doel waarop je je kan richten. Zonder per se bezig te zijn met het resultaat.
Tijdens de corona periode vielen vele doelen weg. Zo waren we met een groep hardlopers in de voorbereiding van de Marathon van New York, waarbij we ons lieten sponsoren om geld in te zamelen voor het Beatrix Kinderziekenhuis te Groningen. Deze cocktail van doelen gaf de energie die nodig was om te trainen. De sponsoren, de kinderen van het ziekenhuis, de uiteindelijke prestatie op de marathon, het bewijs aan jezelf dat je in staat bent een dergelijk traject te volbrengen, de waarderende reacties uit je directe omgeving, redenen genoeg om vol te houden. Maar toen kwam de pandemie en werd het evenement in New York gecanceld. Na de eerste teleurstelling pakten we de draad weer een beetje op. Ieder voor zich. De meeste mensen bleven hun loopjes doen maar de noodzaak om grote afstanden te trainen was weg. Corona bleef, echter waren de groepstrainingen verboden.
Met de riemen die we hadden probeerden de lopers in mijn loopgroep doelen te vinden die de moeite waard waren. Omdat zomaar wat trainen niet echt bevredigend was. We bedachten een virtuele loop, een snelle 10 mijl en meer richtinggevende loopjes. Zelf bleef ik consequent doorlopen op mijn regelmatige rondjes over het Groningse platteland. Maar het lopen ging anders, wat er anders was kon ik op dat moment niet echt bedenken. We trainden immers ergens voor en met de groep liepen we met regelmaat in kleine samenstelling op voldoende onderlinge afstand. Het bleef een beetje worstelen met de resultaten, de motivatie en het plezier. Zelf betrapte ik me op gedachten als misschien wordt je te oud ouwe, voor deze sport. “Belachelijk” dacht ik gelukkig altijd een seconde later. Je bent nooit te oud om te lopen maar lekker ging het allerminst.
Corona zou blijven en de maatschappij stond onder druk. Aanpassen is het devies en nadat de vaccinatiegraad voldoende omvang kreeg kwamen er weer meer mogelijkheden voor evenementen. Een beetje onverwacht kwam ook het bericht dat de New York Marathon van 2021 doorgang zou vinden. Er glooide hoop. En wat een feest toen ook nog duidelijk werd dat onze groep ook dit jaar van de partij mocht zijn. We gaan naar New York. Mijn schema was weer tevoorschijn gehaald en ik maakte de balans op, Letterlijk, want er waren wat kilo’s bijgekomen. En deze week, 15 weken voor 7 november, de dag dat ik namens de sponsoren en het Beatrix Kinderziekenhuis aan de start mag verschijnen staan de eerste trainingen op het programma. In mijn derde loopje deze week viel het kwartje.
Het lopen ging weer vanzelf, plezier en enthousiasme waren weer als vanouds aanwezig en de gedachten aan het concrete doel gaf vleugels. Toen pas realiseerde ik me dat het werken aan een concreet en realistisch doel het verschil kan maken. De nep-corona-doelen waren goed voor de continuïteit maar onvoldoende voor het concrete resultaat en het doorzettingsvermogen. Maar nu 7 november weer bestaat werkt het als een elastiek die trekt aan alles wat er te doen staat. De kilo’s, het eetgedrag, de regelmatige trainingen, wel of niet dat biertje, herstel en goede slaap. Het gaat weer vanzelf want er is een trekker, een motiverende drive en een doel die ook de weerstand en tegenstand overwint. Het onbehagen is verdwenen.
Doelen als trekkend elastiek geeft flow en geldt voor alles in het leven. “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”, zei eens een voetbal filosoof uit Barcelona. Wat maar al te waar is. Het onbehagen kreeg pas een naam toen er weer een perspectief was. Dat perspectief als leidende factor kan ook in de perioden, waarin de verleiding van vakantie en ontspanning zich aandienen, helpend zijn. Elk jaar maak ik mee bij de sporters van De Leefstijl Academie dat, na de vakantie de sport motivatie is thuisgelaten. Maar juist een doel voor de langere termijn kan ook in deze periode het verschil maken. Uiteraard met een andere intensiviteit want herstel en ontspanning is essentieel. Maar zonder (sport)doel de vakantie aanvangen geeft ook na de vrije periode een begin met een achterstand. De totale herstart duurt dan veel langer. Dus het doel als richtpunt houden maar de balans tussen trainen en de vakantiepret aanpassen met als resultaat de noodzakelijke continuïteit te waarborgen.
We lopen weer, en de sponsoring is nog steeds een wenselijke ondersteuning voor het Beatrix Kinderziekenhuis. Niet omdat de zorg er niet goed is maar juist omdat de kinderen meer nodig hebben. Afleiding van de vaak zware medische problemen waar ze op jonge leeftijd mee worden geconfronteerd. Of de mogelijkheden voor ouders en familie om er te zijn, te overnachten.
Met andere woorden hoe de medische doelen worden gestimuleerd door een goed programma eromheen. Je kan bijdragen door een bedrag te storten via deze link.